औद्योगिक गाळणे

लॉस फेलिझ, सिल्व्हर लेक, एटवॉटर व्हिलेज, इको पार्क आणि हॉलीवूड हिल्समधील 100,000 हून अधिक रहिवासी आणि व्यवसाय मालक वाचतात
आता नवीन वर्ष आणि संकल्पाची वेळ आहे, म्हणून हे माझे आहे: मी वसंत ऋतु पर्यंत मुखवटा घालून बाहेर गेलो नाही. जेव्हा मी शेतकरी बाजारात पोहोचतो तेव्हा मी 30 सेकंद धुतो. मला आढळले की आमच्या स्वयंपाकघरातील सिंक अडकणार नाही.
आमची अनेक आवडती रेस्टॉरंट्स बंद असल्याने आणि माझा बेडरूमपासून होम ऑफिसपर्यंतचा प्रवासाचा वेळ ३० सेकंदांपर्यंत कमी झाला आहे, माझ्याकडे स्वयंपाक करण्यासाठी जास्त वेळ आहे. जेव्हा मी माझ्या टॅब्लेटवर जगातील सर्वोत्तम शेफ पाककृतींमध्ये प्रवेश करू शकतो तेव्हा मला अजूनही बाहेर का खायचे आहे?
याचे एक कारण म्हणजे सूत्र गुंतागुंतीचे आहे: मला माहित नाही की “गुळगुळीत फेटलेल्या अंड्याचा पांढरा” कसा दिसतो किंवा तुम्ही फिश आणि चिप्सवर टार्टरची क्रीम लावता ती नाही.
दुसरी समस्या अशी आहे की आमची स्वयंपाकघरे कॉर्डन ब्ल्यू सारख्या उपकरणांनी सुसज्ज नाहीत: आम्ही आठ-बर्नर स्टोव्ह किंवा व्यावसायिक रेफ्रिजरेटरमध्ये कधीही गुंतवणूक केलेली नाही आणि अर्थातच आम्ही औद्योगिक-शक्तीवर चालणारी कचरा विल्हेवाट लावणारी उपकरणे खरेदी केलेली नाहीत.
माझे कुटुंब कचऱ्याला एक महाकाय कचरा कॉम्पॅक्टर म्हणून हाताळते. जर असे काही असेल की जे आपल्याला यापुढे पाहू इच्छित नाही, चिकट, दुर्गंधीयुक्त, स्क्विश किंवा उग्र, ते विल्हेवाटीसाठी महामार्गाच्या कडेने वाहून जाईल, परिणामी कचरा होईल.
निदान भूतकाळात असे काही घडले होते. आता, जेव्हा आपण अन्नाचा कचरा पचवण्याचा प्रयत्न करतो, तेव्हा आपल्या विल्हेवाट लावल्याने सर्व प्रकारच्या हानीकारक फुशारक्या होतात. मसालेदार टॅको खाताना शिंकल्यावर काय होते त्याप्रमाणे ते सर्व मोडतोड कधीही काढणार नाही.
एके रात्री जेवल्यानंतर मृतदेह किचनमधील सिंकमध्ये परतला. माझ्या पत्नीने आग्रह धरला की मी समस्या सोडवतो, फक्त प्रत्येक जेवणाची किंमत दोनदा असेल हे शोधण्यासाठी. पचण्यास सर्वात कठीण अन्न श्रेणी पाहण्यासाठी मी विल्हेवाटीच्या पद्धतींची चाचणी घेण्याचे ठरविले. कुजलेली केळी सहजपणे पडतात, जसे की चिवट रास्पबेरी आणि भिजलेल्या ब्लूबेरी असतात. पण केळीची साले, संत्री किंवा कांहीही पुसटशी लढत असतात. ही विल्हेवाट गटारात पाठवण्यापेक्षा मोसंबीशी लढण्यासारखी वाटते.
कोणतीही समाधानकारक उत्तरे न मिळाल्याने, घराच्या नूतनीकरणाच्या दुर्दम्य आव्हानांचा सामना करताना मी नेहमी जे केले तेच करत आहे: मी माझ्या सुपर कॉन्ट्रॅक्टर मित्र डेव्हला कॉल केला.
मी त्याला काय दिले ते सांगितले आणि त्याने गोळी झाडली. साहजिकच, डेव्हने संयमाने समजावून सांगितल्याप्रमाणे, मी कचऱ्याची विल्हेवाट लावण्यासाठी जे काही ठेवले आहे ते प्रत्यक्षात तेथे नसते. बहुतेक, जर सर्वच नाही तर, कचरापेटीत किंवा कंपोस्ट ढिगाऱ्यात ठेवल्या पाहिजेत, ज्यामुळे मला प्रश्न पडतो: "मी काय फेकून द्यावे?"
हा एक स्क्रीन फिल्टर आहे जो नाल्यावर स्थापित केला जाऊ शकतो, ज्यामुळे आपण बहुतेक मलबा पकडू शकता आणि नंतर कचरापेटीत टाकू शकता. फिल्टरची सामान्यपणे विल्हेवाट लावली जाऊ शकते, पाइपलाइन अबाधित आहे आणि त्याची किंमत फक्त काही डॉलर्स आहे.
आता, आमची विल्हेवाट “मांजरीच्या पिल्लासारखी कर्कश ओरडते” आणि सिंकमध्ये कोणताही कचरा नाही, जे मी जे म्हणत होतो ते सिद्ध करते: “जर मला ते समजू शकत नसेल आणि मला माहित असेल की मी करू शकत नाही, माझा मित्र डेव्ह करू शकता."
लॉस फेलिझ, सिल्व्हर लेक, एटवॉटर व्हिलेज, इको पार्क आणि हॉलीवूड हिल्समधील 100,000 हून अधिक रहिवासी आणि व्यवसाय मालक वाचतात